Ik besluit mijn zinnen te verzetten en pak de fiets. Niet het meest gemakkelijke vervoermiddel met 20 cm sneeuw, maar ik heb zin om te bewegen na al dat stil zitten aan boord! Naar de vissershaven lukt, ik glibber over het fietspad, maar richting het dorp kom ik hopeloos vast te zitten in de sneeuw. Op de grote weg gaat het beter, behalve dat de finse vrachtwagens me behandelen als iets curieus waar je naar mag staren en vervolgens overheen mag rijden. Als ik later op het kerkhof sta om foto's te maken van de vrachten sneeuw op de zerken moet ik erom glimlachen. Vreemd leven toch. En mooi ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.